|
100 metrów
Najkrótszy wyścig jaki jest rozgrywany na stadionach lekkoatletycznych.
Na dystansie 100m najważniejsza jest szybkość.
Pierwotnie bieg odbywał się po trawie na dystansie 100 yardów (91.44m), zanim międzynarodowe porozumienie zmieniło dystans na 100 metrów.
Sprinterzy startowali z pozycji stojącej do roku 1887, kiedy Churles H. Sherrill (USA) wykonał małe dołki w podłożu i próbował startować z pozycji kucającej (skulonej), która w kilku odmianach stosowana jest do dnia dzisiejszego.
W 1928-29 trenerzy George Breshnahan i William Tuttle (USA) wprowadzili bloki startowe, które ułatwiały w znacznym stopniu start.
Używanie bloków startowych zostało oficjalnie uznane przez IAAF w roku 1937.
W rok później IAAF oglosiła że żaden rekord nie będzie uznawany bez odczytu siły wiatru. Maksymalna siła wiatru (która nie prowadzi do przerwania rozgrywania konkurencji)została ustalona na 2m/s.
Prymitywne eksperymenty z elektrycznym mierzeniem czasu sprintu datuje się na pierwszą ćwiartkę XX wieku.
Ta technologia rozwinęła się do tego stopnia, że w 1977 roku IAAF oglosiła że będą uznawane jedynie rekordy, przy których pomiary wykonywane są elektronicznie.
Foto finisz (użyty już podczas Igrzysk w 1932 roku) pozwala na sprawiedliwe ustalenie kolejności zawodników, którzy pokonywali metę w małych odległościach.
Dzisiejsze techniki pozwalajśą wychwycić zwycięzcę z dokładnością do 1/1000 sekundy, widoczną na zdjęciu z foto komórki.
Wprowadzenie syntetycznych bieżni (na każdą pogodę) także pomogła poprawić czasy sprinterów.
Pierwszy rekord świata na 100 yardow został ustanowiony na syntetycznym torze w 1963 roku przez Boba Hayes'a (9.1) kiedy to Jim Hines pobił rekord świata (9.9) na 100m podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku (1968).
|
