110m pł (M)<br>100m pł (K)

110 metrów przez płotki (Mężczyzni)
100 metrów przez płotki (Kobiety)
Ta młoda konkurencja pojawiła się po raz pierwszy w Anglii około 1830 roku, jako rozwinięcie biegu na 100 yardów w ciężkimi drewnianymi barierami. W 1864 roku, Oxford i Cambridge zmienili dystans na 120 yardów (109.72m) z dziesięcioma przeszkodami wysokimi na trzy stopy sześć inchów (1.06m), w odległościach dziesięć yardów (9.14m), z pierwszą i ostatnią przeszkodą ustawioną 15 yardów od startu i finiszu.
W 1888, Francuzi dodali 28 centymetrów do dystansu, by wydłuzyć dystans do 110 metrów. W takiej postaci konkurencja była rozgrywana na olimpiadzie (w 1896 roku tylko z dziewięcioma płotkami). Dawna technika pokonywania płotków polegała na podkurczaniu nóg pod ciało.
W 1895 roku zostały wprowadzone nowe płotki (podobne do Litery T), które mogły się już przewracać. Lekkoatleci byli dyskwalifikowani jeżeli przewrócili więcej niż trzy płotki podczas biegu, rekordy nie były uznawane jeśli przewrócił się chociaż jeden z płotków. Te zasady zostały zmienione w 1935 roku.
Pierwszym szerzej znanym płotkarzem był Alvin Kraenzlein (USA), który stworzył nową technikę pokonywania płotków, robiąc trzy kroki pomiedzy przeszkodami. Ten styl w 1020 roku pomógł Kanadyjczykowi Earl'owi Thomson'owi ustanowić rekord poniżej 15 sekund.
Plotki podobne do litery L zostały wprowadzone w 1935 roku. Miały kontrbalans ważący osiem funtów (3.63kg), który pozwalał przewrócić się płotkowi pod naciskiem co eliminowało ryzyko zranienia zawodnika. Syntetyczną bieżnię wprowadzono w latach sześćdziesiątych.
Pierwszy bieg kobiet na dystansie 80m miał miejsce w 1926 roku. Płotki miały wysokość 76cm. Konkurencja uzyskała status olimpijski w 1932 roku, z pierwszym rekordem zatwierdzonym przez IAAF w 1934 roku. Dystans 100m z 84 centymetrowymi płotkami został przyjęty przez IAAF w 1969 roku, i w tej postaci konkurencja pojawiła się na olimpiadzie w roku 1972.