Rzut Dyskiem

Rzut Dyskiem
Antyczni Grecy opisali tę konkurencję lepiej niż ktokolwiek inny. Używali oni kamieni, później dysków z bronzu o wadze pomiędzy dwoma a sześcioma kilogramami, rozmiarze pomiędzy 21cm a 34 cm średnicy.
W 1896 roku konkurencja została włączona do programu Igrzysk Olimpijskich w Atenach. Rzuty odbywały się z piedestału o wymiarach od 60cm do 70cm. W tym samym czasie Szwedzi rzucali dyskiem z koła o średnicy 2.5m. W 1897, w USA, konkurencja była rozgrywana z koła o średnicy siedmiu stóp, zwiększonej w 1908 roku do 2.50m. Sam dysk został standaryzowany w 1907 roku, jego waga została ustalona na 2 kg, a średnica na 22cm. Z oryginalnej statycznej postawy zawodnika podczas rzutu, technika ewoluowała przez styl Nordycki do dzisiejszego, wprowadzonego przez Clarence'a Houser'a (USA) w 1926 roku, polegającego na obrotach połączonych z podskokami przed rzutem. Obie ręce były używane do rzutu do roku 1920. Od tego czasu normą stała się techniką wykorzystująca jedną rękę. W 1954 roku wprowadzono betonowe koło, by zwiększyć predkość obortów zawodnika.
Pierwszy kobiecy rekord padł w 1914 roku (USA - dysk ważący 1.25kg). Standardowe dyski jednokilogramowe zostały przyjęte z Igrzysk Olimpijskich w 1928 roku, IAAF ratyfikowała pierwszy oficjalny rekord świata w 1936 roku.