Skok Wzwyż

Skok Wzwyż
Ta konkurencja nie figuruje w żadnych zapiskach z czasów antycznych, jednak wiadomo że była ona praktykowana przez Celtów. Pierwsze zawody zostały zorganizowane w Anglii w 1840 roku, a przepisy zostały sformowane w 1865 roku, gdy każdemu zawodnikowi zezwolona na wykonanie trzech skoków (prób) dla każdej wysokości, jeśli w jednym z tych skoków zawodnik zaliczył wysokość przechodził na następną, jeśli trzy razy nie udało mu się to, kończył z wynikiem poprzedniej zaliczonej wysokości. Wyskok z obu stóp został zapomniany, ale powraca w dzisiejszych czasach.

Wysokość sześciu stóp (1.83m) była pokonana pierwszy raz przez Marshalla Brooks'a (GBR) w 1874, który używał techniki pierwszeństwa stopy. Technika "nożyce" (scissors) została użyta po raz pierwszy przez Williama Page'a (USA) w 1874. George Horine był pierwszym zawodnikiem który pokonał 2.00m. Do 1936 roku używano zasady, że poprzeczka ma być pokonana najpierw stopą.

W 1925 roku IAAF zdecydowała że poprzeczka ma być tak zamocowana, by każde jej dotknięcie spowodowało jej zrzucenie. W 1941 roku Lester Steers (USA) zaprezentował po raz pierwszy styl w którym poprzeczka pokonywana jest najpierw głową zawodnika, pokonał przy tym wysokość 2.11m. Późniejsze zmiany regulaminu regulowały grubość podeszwy butów używanych przez zawodników.

W 1968 roku Dick Fosbury (USA) wprowadził nowy styl, który był używany przez czołowych skoczków do 1978 roku, polegąjacy na skoku tyłem poprzedzonym szybkim biegiem. Javier Sotomayor (Cuba), obecny rekordzista świata z wynikiem 2.45m, jest zawodnikiem mierzącym 1.96m wysokości. Potrafi więc przeskoczyć swoja wysokość o 49cm.

Pierwsze zawody z udziałem kobiet odbyły się w 1895 roku (USA). Pozwoliło to na pojawienie się konkurencji na olimpiadzie w 1928 roku. Pierwszy rekord uznany przez IAAF datuje się na 1932 rok. Podobnie jak mężczyzni, kobiety używają wielu styli przy pokonywaniu poprzeczki.