Rzut Oszczepem

Rzut Oszczepem
Herkules jest znany jako najstarszy "zawodnik" w rzucie oszczepem. Od najdawniejszych czasów konkurencja ta była obecna podczas igrzysk w dwoch formach: rzut oszczepem do celu i na dystans. Orginalny oszczep był wykonany w drzewa oliwnego, miał długość od 2.30m do 2.40m, i ważył 400 gramów.
Skandynawowie przyjęli konkurencje ok. 1780 roku, a sam oszczep stał się symbolem niezależności Finów. W tamtych czasach oszczep miał 2.60m, ważył 800g, i był wykonany z drzewa hikory. Antyczny styl rzutu, dopuszczał tak rzut jedną ręką, jak i obiema rękoma.
W 1952 roku linia rzutu zminiła się z prostej na łuk. Odleglość rzutu zaczęła być mierzona od miejsca upadku oszczepu do rodka łuku.
W 1953 Franklin Bud Held (USA), wprowadził drążony oszczep, co zwiększyło zdolnoąć lotu, i spowodowało poziome lšdowanie, rewolucjonizując konkurencje. W 1954 roku Held wprowadził metalowy wariant oszczepu.
W 1966 roku Spaniard Felix Erausquin rzucił na odleglość ponad 100 metrów używając rotacyjnej techniki, która została zniesiona przez IAAF jako zbyt niebezpieczna. Bariera 100 metrów została ponownie pokonana w 1984 roku przez Uwe Hohn. IAAF uregulował nowe zasady konstrukcji oszczepu by zapewnić krótszy lot (bezpieczniejszy i łatwiejszy do zmierzenia). W 1991 roku reguły ponownie się zmieniły dyskwalifikując nowy typ oszczepu z chropowatym falowanym ogonem.
Pierwsze kobiece występy w tej dyscyplinie datuje się na 1916 rok(Finlndia). Orginalny, używany wtedy oszczep ważył 800g, później waga została zmieniona na 600g. Pierwszy rekord IAAF pochodzi z 1932 roku, co spowodowało pojawienie się tej konkurencji na olimpiadzie w 1948 roku.