Skok w Dal

Skok w Dal
Skok w dal jest częścią współzawodnictwa sportowego od niepamiętnych czasów. W najwcześniejszych wzmiankach konkurencja ta figuruje jako cześć pentathlonu, gdzie zawodnik trzymał w rękach małe ciężarki, które pozwalały osiągnąć lepsze wyniki. Nowoczesna konkurencja rozwinęła się w Anglii i USA w 1860 roku: odbicie jest wykonywane z deski szerokiej na 20 cm, zawodnicy skaczą do wypełnionego piaskiem "basenu". Ciężarki nie są używane. Do 1920 roku stosowało się technikę z nogami uniesionymi pod ciałem, zaraz po odbiciu, następnie wyciągnięte, i znowu pod ciałem podczas lądowania. Między 1922 a 1927, William De Hart Hubbard (USA), pierwszy czarnoskóry mistrz olimpijski, i zdobywca rekordu świata (100 yardow w 9.6) wprowadził, wraz z Robertem Legendre (USA), fazę biegu również podczas lotu. Różne wariacje tej techniki dotrwały do dziś.
Pierwszy skok w dal kobiet miał miejsce w USA w 1895 roku. Pierwszy rekord świata IAAF datuje się na 1928 rok, który to rekord uczynił te konkurencje - olimpijską (Londyn, 1948).