CHROMIK, KRZYSZKOWIAK, ZIMNY

W latach 50. i 60. bali się ich biegacie z całego świata. Chromik (na zdjęciu) i Krzyszkowiak na zmianę poprawiali rekordy świata na dytansie 3000 m z przeszkodami, z Zimnym (na zdjęciu obok) zdobywali medale w biegach na 5000 i 10 000 m. Jednak z igrzysk w Melbourne, w roku 1956 wszyscy trzej wrócili jako najwięksi przegrani polskiej ekipy. Zimny odniósł kontuzję w biegu eliminacyjnym na 5000 m i nie dobiegł do mety. Na tym samym dystansie słabo wypadł Chromik. Miał dolegliwości żołądkowe, które zaczęły się jeszcze w samolocie do Australii. Czwarte miejsce Krzyszkawiaka w biegu na 10 000 m wszyscy, łšcznie z nim samym, uznali za porażkę. Tuż za linią mety Rosjanin Kuc zaczepił przypadkowo butem z kolcami o łydkę Krzyszkowiaka i rozorał ją. Kilka dni potem tę sama łydkę zaatakował pies i Krzyszkowiak właściwie nie nadawał się do startu w swojej koronnej specjalnoœci - biegu na 3000 m z przeszkodami. Zacisnął zęby i wystartował w eliminacjach. Tam przydarzyło mu się kolejne nieszczęœcie: przewrócił się i dotkliwie poranił. Awansował do finału, ale już w nim nie wystartował. W Rzymie w roku 1960 Zimny został brązowym medalistą, Krzyszkowiak nie miał sobie równych w biegu przez przeszkody. Krótko przed igrzyskami ustanowił na tym dystansie rekord œwiata (8.31,4) i w Rzymie potwierdził klasę. Słabo wypadł jedynie Chromik, odpadajšc w eliminacjach.

Fot: ADM/CAF

Fot: ADM/CAF