WILMA RUDOLPH

Na igrzyskach w Melbourne (1956) Wilma Rudolph zdobyła z koleżankami brązowy medal w sztafecie 4x100 m. Cztery lata póŸniej była największą gwiazdą Igrzysk w Rzymie, zwyciężając na 100, 200 i 4x100 m. W półfinale setki ustanowiła rekord świata (11,3 s.). 300 m pokonała w czasie rekordu olimpijskiego, a trzecie złoto zdobyta razem z koleżankami w sztafecie 4x100 m. Miała wtedy 20 lat, była już mężatką i matką. Dwa lata później przestała uprawiać sport, zaczęła działać w organizacjach charytatywnych. Patrząc na jej sylwetkę, sposób chodzenia, biegania trudno było domyślić się, przez co przeszła kilka lat wczeœniej. Była dwudziestym dzieckiem Blanche i Eddiego Rudolphów. Z jej 21-osobowego rodzeństwa przeżyło tylko sześć sióstr i dwóch braci. Wilma była wcześniakiem, po urodzeniu ważyła niecałe 2 kg. W najmłodszych latach chorowała na polio. Lekarze twierdzili, ze grozi jej paraliż. Do dziewiątego roku życia nosiła ortopedyczne buły. W wieku 11 lat zaczęła grać w koszykówkę. Jako nastolatka była już wysoka i bardzo sprawna. Pokochała lekkoatletykę. Miała 15 lat, gdy została zakwalifikowana do kadry olimpijskiej USA. "Czarne jest piękne!" - zaczęła pisać o niej prasa całego świata. Wilma nigdy nie traciła zdrowego rozsądku. - Skąd tak niezwykła szybkość? - pytali dziennikarze. - Było nas w domu tak dużo, że trzeba było pędzić na wyścigi, aby dostać się do stołu i złapać dla siebie jakiś kęs - tłumaczyła ze spokojem. Zmarła na raka w roku 1994. O śmiertelnej chorobie dowiedziała się dwa lata wczeœniej.

Fot: AP