Mirosława Sarna na igrzyskach w Meksyku sprawiła niespodziankę. Rok 1968

23 grudnia 2017 Posted in  historia

Pierwszy w historii start lekkoatletki z Kielecczyzny na Igrzyskach Olimpijskich zakończył się wielkim sukcesem – Mirosława Sarna awansowała do finału skoku w dal i zajęła w nim wysokie piąte miejsce. Reprezentantka Budowlanych Kielce pojechała do Meksyku głównie jako podstawowa zawodniczka polskiej sztafety 4×100 m. W skoku w dal liczono na Irenę Szewińską, która przed olimpiadą legitymowała się najlepszym na świecie rezultatem 6,67 m. Kielczanka z uzyskanym pod koniec sierpnia wynikiem 6,29 m wyraźnie ustępowała faworytkom do czołowych miejsc i niewielu dawało jej szanse na zakwalifikowanie się do szerokiego finału. Minimum kwalifikacyjne wynosiło bowiem 6,35 m.

Mirosława Sarna w olimpijskim stroju w Meksyku

W pierwszej kolejce eliminacji Mirosława Sarna skoczyła 6,30 m, w drugiej ustanowiła rekord życiowy 6,44 m i z siódmym rezultatem awansowała do finału. Szewińska w jedynej ważnej próbie zaliczyła tylko 6,19 m, odpadając z rywalizacji.

Rozegrany 14 października 1968 roku na położonym na wysokości 2300 m n.p.m. stadionie olimpijskim finał stał na niespotykanym do tej pory poziomie. Viorica Viscopoleanu z Rumunii już w pierwszej kolejce ustanowiła rekord świata 6,82 m i zapewniła sobie złoty medal. Srebrny zdobyła Sheila Sherwood z Wielkiej Brytanii wynikiem 6,68 m, a brązowy Tatiana Tałyszewa z ZSRR – 6,66 m. Czwarta w konkursie Burghild Wieczorek z NRD skoczyła 6,48 m. Tuż za nią uplasowała się Mirosława Sarna z poprawionym w pierwszej kolejce rekordem życiowym 6,47 m. O 4 cm wyprzedziła szóstą Ingrid Becker z RFN. Siódma Berit Berhelsen z Norwegii i ósma Heide Rosendahl z RFN, późniejsza złota medalistka olimpijska z Monachium, miały po 6,40 m.

Start polskiej sztafety 4×100 m zakończył się pechowo w półfinale. „Najpierw pobiegła Danuta Straszyńska. Rozpędziła się wolno, ale w połowie dystansu już mknęła jak na skrzydłach. Oddała pałeczkę Mirosławie Sarnie bez zahamowania. Dobrze! Sarna, olimpijska finalistka w skoku w dal, przemierzyła swój odcinek znakomicie. Nie tylko, że nic nie straciła do przeciwniczek – Holenderek i Angielek, ale jeszcze nadrobiła przynajmniej z pół metra. Zmiana z Urszulą Jóźwik nie była idealna, lecz i nie najgorsza. Wiraż. Mała sprinterka z Olsztyna nie pozostaje w cieniu sławniejszych od niej biegaczek. Trzyma się dzielnie. Wie, że jeśli zdoła przekazać pałeczkę Irenie Szewińskiej w sytuacji nie beznadziejnej, to dostąpi zaszczytu walki w olimpijskim finale. I w tym momencie stało się coś najgorszego. Irena Szewińska nie może się zdecydować na zmianę w pełnym biegu. Drepcze w miejscu, czeka zbyt długo. Wyciąga rękę. Podrywa się do ucieczki i wtedy widzimy, jak pałeczka leci na ziemię. Koniec! Koniec nadziei. Irena Szewińska nie będzie pierwsza na mecie. Nie będzie nowego rekordu świata. Nie będzie finału” – relacjonował „Przegląd Sportowy.

Czołowe skoczkinie w dal na świecie, od lewej Viorica Viscopoleanu, Irena Szewińska i Mirosława Sarna. Zdjęcie z Memoriału Janusza Kusocińskiego w 1965 roku

Zwyciężyły w tym biegu Holenderki, które uzyskały czas 43,4 s, równy rekordowi świata ustanowionemu przez sztafetę USA w pierwszej półfinałowej serii.

„Dziewczęta pobiegły bardzo dobrze. Straszyńska, Sarna i Jóźwik niewiele straciły do Holenderek. Irena Szewińska miała szansę być pierwsza na mecie. Gdyby wyprzedziła Holenderki, rekord świata należałby do nas” – powiedział „PS” trener polskich sprinterek Andrzej Piotrowski.

Czy sztafeta miała medalowe szanse w Meksyku? Starty przed olimpiadą raczej nie wróżyły sukcesu. W meczach międzypaństwowych wygrała tylko raz – ze Szwecją 11 sierpnia w Łodzi z przeciętnym czasem 46,0 s. W trójmeczu z ZSRR i NRD 13 lipca w Leningradzie zajęła ostatnie trzecie miejsce z wynikiem 45,6 s. W spotkaniu z Holandią 19 sierpnia w Uden miała 45,8 s, ulegając gospodyniom. W meczu z Wielką Brytanią 2 września została zdyskwalifikowana, podobnie jak sztatefa gospodyń. W dodatkowym biegu Brytyjki zwyciężyły z rezultatem 44,6 s, a Polki uzyskały czas 44,7 s, najlepszy w sezonie 1968.

We wszystkich tych meczach w polskiej sztafecie wystąpiła Mirosława Sarna. Startowała także indywidualnie. Najlepiej wypadła w wygranym 73:42 pojedynku ze Szwedkami, w którym zwyciężyła w biegu na 200 m z czasem 24,2 s i była druga w dal z przeciętnym wynikiem 5,96 m. W przegranym 55:62 meczu z Holenderkami kielczanka skoczyła 6,16 m, plasując się na drugim miejscu, a ponadto zajęła czwartą lokatę na 200 m (24,5). W zakończonym porażką 46:54 pojedynku z Brytyjkami w Londynie była czwarta w dal (6,27) i na 100 m (12,0). W przegranym z ZSRR i NRD trójmeczu, w którym w każdej konkurencji startowało sześć zawodniczek, zajęła czwarte lokaty na 100 m (11,8) i 200 m (24,1), a w dal skoczyła tylko 5,75 m i była ostatnia.

Na mistrzostwach Polski, rozegranych 12-15 września w Zielonej Górze, najlepsza lekkoatletka Kielecczyzny zdobyła złoty medal w skoku w dal rezultatem 6,28 m i była czwarta na 100 m z czasem 11,8 s. Do finału rzutu oszczepem awansowała inna zawodniczka Budowlanych Kielce Maria Urbanowicz. W eliminacjach miała szósty rezultat 43,22 m, w decydującej rozgrywce rzuciła 39,88 m, zajmując ósmą lokatę.

Sławomir Marciniewski z Budowlanych Kielce

Miejsce na mistrzowskim podium w 1968 roku wywalczył jeszcze tylko Józef Jankowski z Radomiaka, który był drugi w biegu na przełaj młodzików. Na przełajowych mistrzostwach 22 kwietnia w Ostrzeszowie dobrze wypadł również Bogdan Piątek z Budowlanych, który był dziewiąty na 5 km juniorów.

Na stadionie juniorzy walczyli o medale dwukrotnie – młodsi (do 18 lat włącznie) 14-15 września w Olsztynie, a starsi (do 20 lat włącznie) 28-29 września w Warszawie . Był to pierwszy taki podział kategorii wiekowych. W tej pierwszej imprezie szóste miejsca zajęli zawodnicy kieleckich Budowlanych Marek Biskupski w trójskoku (13,81) i Andrzej Ficek w rzucie młotem (44,32). Ich klubowy kolega Jarosław Urbaniak był ósmy w skoku wzwyż (1,80).

Do Olsztyna nie pojechał 18-letni Jerzy Gorgoń z Granatu Skarżysko, który miał szanse na zwycięstwo w skoku w dal i trójskoku. Startował natomiast w Warszawie, zajmując w rywalizacji ze starszymi zawodnikami czwarte i piąte miejsce w tych konkurencjach z wynikami 7,12 m i 14,43 m. Ryszard Guzik z radomskich Orląt był czwarty w pchnięciu kulą z rezultatem 14,04 m. Ponadto na dziesiątym miejscu w biegu na 110 m ppł z czasem 16,4 s został sklasyfikowany Andrzej Łącki z Budowlanych.

Znacznie lepiej juniorzy Kielecczyzny wypadli w strefowych eliminacjach do mistrzostw Polski, rozegranych pod koniec lipca w Tarnowie z udziałem lekkoatletów z pięciu okręgów. W punktacji klubowej tych zawodów zwycięstwo odnieśli Budowlani, wyprzedzając m.in. Górnika Zabrze, drużynowego mistrza naszego kraju juniorów.

W rywalizacji seniorów kluby Kielecczyzny nie odniosły sukcesów. Najlepsi w okręgu Budowlani w pierwszej rundzie drużynowych mistrzostw Polski, decydującej o zakwalifikowaniu do II ligi, zajęli pod koniec maja w Mielcu przedostatnie piąte miejsce. Granat w startował w Gliwicach i był szósty (ostatni).

Reprezentacja okręgu 29-30 czerwca w Skarżysku rozegrała mecz z Mazowszem, przegrywając minimalnie w rywalizacji kobiet (57,5:59,5) i wyraźnie wśród mężczyzn (89,5:113,5).

Juniorzy w październiku w Lublinie przegrali z gospodarzami 41:64 (dziewczęta) i 79:99 (chłopcy). Rozegrany tylko w konkurencjach męskich mecz z Mazowszem zakończył się remisem 89:89. Nie popisali się również młodzicy, którzy we wrześniu w Krakowie w trójmeczu z gospodarzami i rówieśnikami z Mazowsza zajęli ostatnie miejsce. Honor okręgu uratowali najmłodsi lekkoatleci, wygrywając międzyokręgowy mecz dzieci w 4-boju z Mazowszem i Krakowem.

Czołowi zawodnicy Budowlanych, od lewej Tadeusz Świt, Henryka Jóźwik i Janusz Marciniewski

W drużynowych mistrzostwach okręgu po pierwszej jesiennej rundzie prowadzili wyraźnie Budowlani z dorobkiem 2797 pkt, wyprzedzając LZS Łysogóry (2331), Radomiaka (2307), Granat (2192), KSZO Ostrowiec (2125), MKS Ostrowiec (1791) oraz Star Starachowice, Pronit Pionki, Orlęta Radom i MKS Pionki.

Budowlani byli zdecydowanie najlepsi także w prowadzonej przez OZLA klasyfikacji za wyniki we wszystkich kategoriach wiekowych. Zdobyli 170 pkt, drugi Granat miał 103. Dalsza kolejność: 3. LZS Łysogóry 76, 4. Radomiak 67, 5. KSZO 56, 6. MKS Ostrowiec 44, 7. Star 32, 8. Orlęta 29, 9. MKS Pionki 27, 10. Pronit 19.

Dużą popularnością w 1968 roku cieszyły się korespondencyjne zawody szkół średnich, w których startowało 40 drużyn żeńskich i 49 męskich. Wśród dziewcząt najlepsze okazało się Liceum Pedagogiczne Wychowawczyń Przedszkoli  z Ostrowca, wśród chłopców także ostrowieckie Technikum Mechaniczno-Hutnicze, a w łącznej punktacji Technikum Chemiczne w Pionkach.

Nie licząc wspomnianego meczu z Mazowszem w Skarżysku, zawodów rangi ogólnopolskiej w 1968 roku na terenie Kielecczyzny praktycznie nie było. Mistrzostwa okręgu seniorów rozegrane zostały 8-9 czerwca w Ostrowcu. Tydzień wcześniej juniorzy o miano najlepszych walczyli w ramach I Wojewódzkiej Spartakiady Młodzieżowej Ziemi Kieleckiej w Kielcach, a młodzicy swoją spartakiadę mieli 15-16 czerwca w Radomiu. Mistrzostwa okręgu w biegach przełajowych po raz pierwszy odbyły się 7 kwietnia w Bałtowie, natomiast wieloboiści rywalizowali 28-29 września w Skarżysku.

Czołowi tyczkarze Kielecczyzny na starcie do biegu na 1500 m w 10-boju, od lewej Robert Czekaj, Wojciech Michałowski, Jerzy Stokłosiński i Bogdan Borys

Jeśli chodzi o rekordy okręgu, to w 1968 roku zostały poprawione tylko w trzech konkurencjach wśród kobiet i w trzech u mężczyzn. Rekordowe wyniki na 200 m i w skoku w dal uzyskała Mirosława Sarna, która ponadto wyrównała najlepszy rezultat na 100 m. W sztafecie 4×100 m rekord ustanowiły sprinterki Łysogór. Edmund Kibil z Radomiaka pobił rekordowy wynik na 10 000 m. Trzy razy rekord okręgu poprawiali tyczkarze Budowlanych, najpierw dwukrotnie Jerzy Stokłosiński wynikami 4,17 i 4,20 m (30 kwietnia i 22 lipca w Kielcach), a 30 sierpnia w Kielcach junior Robert Czekaj – 4,22 m. Junior Jerzy Gorgoń jako pierwszy trójskoczek Kielecczyzny pokonał granicę 15 m, bijąc rekordy rezultatami 15,01 (12 maja w Ostrowcu) i 15,15 m (2 czerwca w Kielcach).

W tabelach światowych za 1968 rok wynik 6,47 m dał Mirosławie Sarnie 12. pozycję. Ponadto została sklasyfikowana na na 76. miejscu na 200 m (24,1) i 87. na 100 m (11,7). W tabelach najlepszych w Polsce zawodniczka Budowlanych z tymi rezultatami zajęła drugie lokaty (za Ireną Szewińską). Do krajowej czołówki sprinterek zbliżyła się Maria Grzegolec z Łysogór, która uplasowała się na 16. pozycji na 100 m i 28. na 200 m. Na 21. miejscu w rzucie oszczepem sklasyfikowana została Maria Urbanowicz. W piątej dziesiątce znalazła się sztafeta Łysogór 4×100 m, a także Lucyna Stawarz w Budowlanych w rozgrywanym od 1968 roku biegu na 100 m przez płotki.

Na obozie w Bałtowie, trener Jan Polesiak oraz sprinterki Teresa Zasucha i Maria Grzegolec (z prawej)

Z mężczyzn najwyższe 12. miejsce zajął Jerzy Gorgoń w trójskoku. 15. w kuli był Ryszard Guzik z radomskich Orląt, który swój najlepszy w 1968 roku  rezultat 15,51 m uzyskał startując w drużynowych zawodach w barwach Budowlanych. W trzeciej dziesiątce uplasowali się Longin Reszelewski z Łysogór w oszczepie i Józef Glibowski z KSZO w młocie, w czwartej Wojciech Wieczorek wzwyż i Jan Sadkowski w dysku (obaj z Budowlanych), a w piątej Robert Czekaj w tyczce, Adam Taras z Granatu w dysku i Kazimierz Kunat z KSZO w młocie.

Mirosława Sarna za udany start na igrzyskach w Meksyku oraz inne osiągnięcia na stadionach Polski i Europy została wybrana w plebiscycie „Słowa Ludu” najlepszym sportowcem Kielecczyzny w 1968 roku.